Doğum Sonrası Yaşadığım Lohusalık





Merhaba,

Daha önce Burda ilk hamilelik ve doğum tecrübemi anlatmıştım. Evet ilk bebeğimi sağlıklı bir şekilde kucağıma aldım. Ve artık hastaneden çıkma vakti gelmişti. Yaşadığım doğum sonrası gelişen komplikasyondan sonra aslında çok yorgundum ve içimde tam bir duygu karmaşası yaşıyordum. Bu nasıl bir çatışma? Anlam veremiyordum aslında kendimce. Şimdi dönüp baktığımda gerçekten zor bir zamandı. Atlattım evet ama bana kattığı-yüklediği anlam çok büyüktü.
Bir lohusalık gerçekten küçümsenmemeli. Ruhsal anlamda gerçekten büyük bir çöküntü içindeydim. İşte zor günler tam da burda beni bekliyormuş. Destek olanın kim olduğuna hiç şaşrımadım o dönem. 
ANNEM
Kesinlikle her an yanımda, benim ne hissettiğimi derinden anlayan ve benim için içi yanan annem..
Bir taraftan doğum sonrasında yaşadığım olay, sonrasında bebeğimin benden beslenememesi... Küçük olan her şeyin sinir bozması, her şeye ağlamam... 

Bir de bunun bebek kısmı var. Minicik, sana muhtaç... Baktığında her şeyi unuttuğun, her şeyi unutturan...Benim ilacım. Her şeyi silip süpüren tek şey.. Çocuklarım..
Allah'ım nasıl bir lütuf bu, nasıl bir mucize... 
Koklamam yeter ömür boyu huzur için... O yüzden benim canım her sıkıldığında gidip çocuklarımı koklarım. Şükürler olsun.
Eve geldik şükürler olsun. Artık kucağımda bir küçük Berkay'la.. Her yer bebek kokuyor. Huzur kokuyor. 
Eve gelir gelmez annemin hoşaflar, kompostolar yapıp anında bir bardak zorla içmem.. Normal doğum yapmama rağmen sütüm hala gelmiyordu ve Berkay o kadar ağlama krizleri geçiriyorki..Tabi uykusuzluklarını söylemiyorum bile. 1. hafta kontrolünde doktorun şu cümlesi hala yüreğimde iğnedir. ''Bu bebeğin karnı aç! Kan şekeri düşük!''
Evet işte tam da bu noktada size en büyük tavsiyem. Siz siz olun, başkasının sizi yonetmesine, yönlendirmesine kesinlikle izin vermeyin. Bebek sizin bebeğiniz. Elbette siz de istemezsiniz ama kendi vücudunuzu, bebeğinizle olan iletişimi sadece siz anlayabilirsiniz. Ha tabi birde Anneniz.

Hemen doktor önerisiyle mama aldım. Hiç unutmuyorum o içtiği anı.. 
Daha sonra doktora gittiğimde sütümün gelmeyebileceğini söyledi ve bunun çok normal olduğunu.. Çünkü ben iç kanama geçirdim, aslında büyük bir tramva atlattım. Ruhsal anlamda çöküntüye uğradım ve çok kötü bir lohusalık geçirdim. Psikolojik ve sağlık sorunları direkt olarak sütü etkilediği için benim de sütüm gelmedi. Evet hep emzirmek çok istedim hatta gelmese de hep emzirdim. Mamadan önce 1 saat sağ göğsümü 1 saat sol göğsümü emzirdim. Ne kadar emerse o kadar iyidir dedim. Emzirdikten sonra gazını çıkarırken azıcık anne sütü gelse ağzına afedersiniz ama geri verirdim ziyan olmasın diye. Emzirdikten sonra mutlaka sağardım var mı diye. İçmediğim yemediğim kalmadı. 
Sebzelerin hepsini, bakliyat, hoşaflar, kompostolar, meyveler, kuru meyveler, malt içeçekleri, süt ürünleri, bol su.. Ama yok. Hatta bazen emzirmeden sağardım. 3 aylıkta 4 aylıkta falan. 30cc bile gelmezdi. 
Bir gün avm de gezerken emzirme odasına girdim. Bir bayan vardı dedimki ''Aferdersiniz, bir şey öğrenmek istiyorum, sütünüz nasıl geliyor acaba bakabilir miyim?'' Gösterince ben şok.. Resmen 180 derecelik açıyla bana doğru fışkırdı. Ben şok. Benim sıkıyodum anca ucuna geliyordu.. Her emzirme odalarına girdiğimde açıklama yapıyordum çünkü herkes bir başka bakıyordu.. ''Aaa küçücük bebeğe mama veriyor''
Bu önyargı ne zaman kırılır bilmiyorum. Ama zor zamanlardı. 

Hiç unutmuyorum çünkü sütümü sağdığımda bir tek o gün gelmişti. 13 Ağustos 2011 benim doğum günüm. Zonguldak'a tatile gelmiştik. Annem sürpriz pasta almış. Ve o gün o kadar mutluydum ki herkes sürpriz yapıyor falan. O gün çok da pasta yedim. Akşam sütümü sağıyorum. Sağdıkça içim içime sığmıyor. 70cc süt geldi. Nasıl mutluyum nasıl seviniyorum. Bir öğün mama vermeyeceğim diye. Bir tek o zaman o kadar geldi ve bir daha gelmedi. Gelmediğinden dolayı da Berkay çok emmedi. Zorlayarak 6 aya kadar devam ettirdim. Ve sonra malesef bıraktı. Diyorum bir çay kaşığı bile çok değerliymiş ya. Öyle kendimi teselli ediyorum. 
Şükürler olsun sağlıklı benim için en önemlisi o. Böyle böyle büyümeye başladım işte.
 Hayatta tek şeyin sağlık ve huzur olduğuna gerçekten inandım. Acılar olgunlaştırır evet gerçekten öyleymiş ki zaten acım da olmamış aslında dedim. 

Yaşadığım lohusalık ilk olduğu için mi bilemiyorum ama gerçekten ağır depresif geçti. Dibe vurdum ama Berkay'ın kokusuyla yeniden başladım. Ama bu sefer başka bir benle...

Yaşadıklarımı, deneyimlediklerimi artık öğrenmeye başladım. Yani o boşluktan çoktan çıktım. Aslında hep burnumun dikine giden biriyimdir ama o dönemde bunu başaramadım. Yani kendi yolumu kendim çizmeye özen gösteririm. Bu demek değil tabi başkalarının ne dediği umrumda değil. Tabi ki önemserim ama ben vicdanımın rahatına göre yaşıyorum hayatımı. İç huzurum için...
Bu yüzden her anneliği yaşayacak olana bunu öğütlüyorum. Danışın ama yine de sizin vicdanınızı rahatlatan şeyi yapın. Siz olun.. Bu saygısızlık olarak anlaşılabilir belki ama kendi iç huzurunuz için bunu yapmalısınız diyorum. 
Özellikle bebeğinizi büyütürken... 

Okuduğunuz için teşekkürler

Sevgiler Esy.




Bunlar da ilginizi çekebilir

10 yorum

  1. Ne kadar güzel bir dönem anneliğe alışma dönemi. Anne olmak kutsal gerçekten de. Minicik bir kuzu size muhtaç ve siz bişey bilmiyorken... Sütüm gelmeyip çocuk sarılık olduğunda ne ağlamıştım ya.. Benim yüzümden diye düşünmüştüm. Sonra nasıl yiyorum saat başı nasıl besliyorum. Atağa geçtim planlı bir şekilde nasıl besledim:) Eşim anlatıyor o zamanı gülüyorum:)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kesinlikle çok kutsal.. Bu duyguyu yaşamak için seçilmiş olmak da ayrıca kutsal.. İsteyen herkesin tatmasını kalbimden isterim.

      Sil
  2. ne kadar kendimi gördüm yazında. bende çok çok zor bir lohusalık geçirdim. 40 gün hergün ağladım. şimdi dönüp bakınca kendime acıyorum biliyormusun. süt içn çok mücadele verdim. iç kanamam yoktu benim tabii o nedenle savaşı kazandık biz. 2 sene bitti ama ama zor günleri hiç unutamayacağımı biliyorum

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kesinlikle, ki yaşananlar o kadar ağır oluyorki unutulmuyor malesef. Umarım tekrarı yaşanmaz.. Sevgiler..

      Sil
  3. zor bir süreç geçirmişsiniz :( geçmiş olsun bebeğiniz hayırlı olsun Allah analı babalı büyüsün inşallah birlikte musmutlu yıllarınız olsun :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim.. Amin iyi dilekleriniz için de... Hepimizin dilediği gibi hayatı olur umarım sevgiler :)

      Sil
  4. O dönemleri düşününce gözlerim doğmuyor değil...benimde kızım emmedi kilo almadı mama verdim. Sonra çoğaldı şükür ki ama bu seferde beni bıraktı sağmak zorunda kaldım 14 ay....lohusalık ayrı bir dünya yaşamayan bilemez. Akıl verenler, küçük görenler...neyseki ikinci de sapasağlam ayaktaydım. Çekilin bakayım ben bir kız büyüttüm edasındaydım:)))
    Mutlu, sağlıklı büyüsün bütün kuzular....

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kesinlikle benimde aklıma geliyor zor zamanlar. Sağlıklı ve mutlu olsunlar inşallah..

      Sil
  5. Bende de anca 20 cc gelirdi, iyice depresif oldum ama ne yapsam boştu. Vücudunun sana karşı tavır yapması o kadar ağır geliyor ki, ben hırslandıkça azaldı sanki. 3 ay savaşıp sonra pes ettim. Kızım da emmeyi redetti ( kolaydır biberondan lıkır lıkır içmek, ne uğraşayım memeyle) ve şimdi 3 yaşında. Zor günlerdi ama atlattık, her lohusaya allah sabır ve güç versin...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok zor ve sabır isteyen zamanlar gerçekten.. Sağlıklı olalım da önemli olan o. Tüm lohusalara ve hamileleregüç diliyorum bende..

      Sil

Yorum bıraktığınız için teşekkür ederim.